Jednym z ważniejszych zadań indywidualnych pomocniczek jest tworzenie (w ofensywie) oraz zamykanie (w defensywie) linii podania. Postawa zawodniczek grających w środku pola, jak również napastniczek jest kluczowa dla budowania akcji, a także kreowania sytuacji bramkowych, bowiem nie da się stworzyć zagrożenia bez przemieszczenia piłki bliżej bramki przeciwnika.
Tworzenie realnej linii podania ma na celu takie ustawienie względem partnerki, aby mogła ona zagrać do nas piłkę bezpośrednio, dokładnie i z minimalnym ryzykiem jej straty. Komfortowa sytuacja do podania następuje tylko wtedy, gdy między nami, a naszą partnerką nie znajduje się żadna przeciwniczka. Podczas kreowania linii podania pomocniczki i napastniczki operują pomiędzy formacjami przeciwnika, co pozwala na minięcie podaniem poszczególnych linii.
Rys. 1. Brak realnej linii podania – strata piłki, Rys. 2. Zawodnik bez piłki stworzył linię podania i umożliwił zagranie piłki przez partnera.
Podczas tworzenia linii podania ważny jest timing wyjścia na pozycję. Gdy za wcześnie uwolnimy się od przeciwnika i będziemy jakiś czas czekać na piłkę, to prawdopodobnie zdąży on do nas doskoczyć. Kiedy jednak zrobimy to za późno, może nam nie starczyć czasu na opanowanie piłki i zaplanowanie z nią dalszych działań. Dawanie linii podania wiąże się również z odpowiednim ustawieniem zawodniczki. Jest wskazane, aby przyjęła ona pozycję skośną wobec piłki, otwartą, jak i również często obracała głowę (wzrok przez ramię). Wszystko to po to, aby zbierać jak najwięcej informacji z boiska – wiedzieć czy po podaniu możemy pozwolić sobie na prowadzenie piłki do przodu, czy też mamy przeciwniczkę „na plecach” i musimy zagrać szybką piłkę zwrotną.
Zagranie piłki za linię pomocy, a tym samym minięcie tej formacji, powoduje przemieszczenie piłki w strefę wysoką, gdzie zagrożenie bramkowe rośnie znacząco, a drogę do bramki blokują tylko obrończynie i bramkarka. Stąd głównym zadaniem pomocniczek w defensywie jest niedopuszczenie do tego, aby przeciwnik podał piłkę w strefę znajdującą się za ich plecami. Aby na to nie pozwolić należy ciągle kontrolować przestrzeń za sobą oraz nie dopuszczać do przewagi liczebnej przeciwnika. Prostą receptą na uniknięcie podań mijających linię jest również gra poszczególnych formacji blisko siebie, co skutecznie zmniejsza przestrzenie między nimi.
Poniżej przedstawiam małą grę 2×3 plus 3×2, w której można założyć jako główny akcent właśnie doskonalenie kreowania i zamykania linii podania.
Organizacja: Pole gry wielkości 30×20 metrów, podzielone na dwie połowy, na każdej z nich po dwie małe bramki. Liczba zawodniczek: 10 (2×3 i 3×2).
Przebieg: Czerwone w sytuacji osłabienia liczbenego (2×3) mają za zadanie podać piłkę do jednej z trzech partnerek w drugiej strefie, a te rozegrać akcję (3×2) zakończoną strzałem na jedną z bramek. W przypadku przejęcia piłki niebieskie atakują na bramki czerwonych. Zawodniczki nie mogą się przemieszczać poza swoje połowy, ani podczas atakowania, ani bronienia.
Wskazówki: Zwracajmy uwagę zawodniczkom bez piłki na dużą aktywność w strefie między formacjami przeciwnika. Niech cały czas ustawiają się w taki sposób, aby dać swoim partnerkom możliwość podania do nich piłki. Jednocześnie niech pamiętają o otwartej pozycji ciała oraz wzroku przez ramię, aby zbierać informacje potrzebne do decyzji co zrobić z piłką po jej przyjęciu. Trójka broniących ma za zadanie przesuwać się tak względem przeciwniczek (zarówno tych przed sobą jak i za sobą), aby nie dopuścić do podania za ich plecy, między dwie formacje.