Fot. Spiegel.de

Skuteczna gra w ofensywie wymaga zastosowania odpowiedniej taktyki atakowania w zależności od umiejętności zawodników, sposobu gry przeciwnika czy zmieniających się warunków na boisku. Atakowanie pozycyjne daje możliwość zaplanowanego przeniesienia gry ze strefy niskiej do strefy wysokiej i w większości przypadków polega na budowaniu akcji wielopodaniowych z zaangażowaniem dużej liczby zawodników. Alternatywą dla gry kombinacyjnej jest zaś atakowanie bezpośrednie. Bazuje ono na małej liczbie podań oraz szybkiej progresji do obszaru finalizacji akcji z pominięciem budowania gry w środkowej strefie boiska. Piłka przenoszona jest ze strefy niskiej do wysokiej za pomocą jednego długiego podania górnego lub po podłożu.

Kiedy atakowanie bezpośrednie jest uzasadnione?

• Kiedy poziom techniczny i taktyczny zawodniczek tego wymaga (drużyny słabiej operujące piłką),
• Kiedy w drużynie dominują zawodniczki bardzo dobre w grze w powietrzu,
• Jako środek zaradczy w warunkach gry pod presją czasu, presją przeciwnika, chęci szybkiej zmiany niekorzystnego wyniku, złego stanu murawy,
• Jako odpowiedź na wysokie ustawienie przeciwnika w defensywie (dużo przestrzeni za ich linią obrony),
• Jako odpowiedź na zagęszczenie środkowej strefy boiska, gdzie trudno minąć blok defensywny, a strata piłki wiąże się z zagrożeniem kontratakiem,
• Kiedy dwie drużyny są na podobnym poziomie technicznym w celu stworzenia przewagi aspektem fizycznym.

Aby atakowanie bezpośrednie było pomimo swej czytelności skuteczne, każde podanie powinno być dokładnie skierowane do konkretnego zawodnika lub we właściwy sektor. Najczęściej adresatami takich podań są skrzydłowi, napastnicy czy środkowi pomocnicy. Podczas podania bezpośrednio do konkretnego zawodnika wymaga się bardzo dużej dokładności, a zagranie wiąże się z dużym ryzykiem utraty piłki, gdyż obrońcom łatwiej walczyć z graczem nie będącym w ruchu. Skuteczniejsze okazać może się podanie pośrednie w strefę działania zawodnika, który wykonuje ruch do piłki. Możliwe jest również zagranie jej na wolne pole, gdzie opanować mogą ją szybcy zawodnicy.

6×6 plus bramkarze – długie podanie z przeniesieniem gry

Organizacja: wyznaczamy pole gry adekwatne do ilości ćwiczących i dzielimy je na trzy strefy: niską, średnią i wysoką. W strefie niskiej ustawiamy dwóch środkowych obrońców (4 i 5), w strefie średniej środkowych pomocników (6, 8 i 10), a w strefie wysokiej napastnika (9). Analogicznie od swojej bramki ustawiona jest drużyna przeciwna.
Przebieg: Akcję inicjuje bramkarz podaniem do jednego ze środkowych obrońców. Mogą oni wymienić ze sobą piłkę maksymalnie 2 razy, po czym muszą długim podaniem po podłożu bądź górnym przerzucić ją do strefy wysokiej (pominięcie fazy budowania gry), gdzie znajduje się wybiegający po piłkę napastnik. Ma on za zadanie podjąć walkę o piłkę lub zgrać ją bezpośrednio do partnera (8). Ten zaś jak najszybciej stara się przenieść ją w inny sektor boiska. Akcję zakańcza się strzałem na bramkę. Po wykonaniu podania zawodnicy mogą swobodnie przemieszczać się między strefami, aby podjąć walkę o tzw. „drugą piłkę” i aktywnie bronić dostępu do własnej bramki.
Po przejęciu piłki przez drużynę broniącą stara się ona przeprowadzić szybki atak. Jeżeli nie uda jej się znaleźć się w strefie wysokiej w ciągu 5 sekund, wycofuje piłkę do bramkarza i analogicznie konstruuje atak bezpośredni.
Wskazówki: Zwróćmy uwagę na to, aby defensywny pomocnik (6) zbiegał po piłkę do obrońców, w celu „wyciągnięcia” obrońców przeciwnika wyżej i stworzenia wolnej przestrzeni za ich plecami. Środkowy pomocnik (8) powinien być przygotowany na walkę o „drugą piłkę”. Napastnikowi (9) zaś zwróćmy uwagę na dynamikę ruchu do piłki, aby jego działanie przyniosło podobny skutek, jak działania 6-tki. Ćwiczenie może być z powodzeniem przeprowadzone jako gra 11×11.

Podanie na wolne pole

Organizacja: drużyna atakująca gra w ustawieniu: dwóch środkowych obrońców (4 i 5) i dwóch skrzydłowych (11 i 7) bądź bocznych obrońców (2 i 3) oraz środkowy pomocnik (6/8/10). Obaj bramkarze grają z drużyną w posiadaniu piłki. Przeciwko nim występuje czterech defensorów.
Przebieg: środkowi obrońcy wymieniają podania w strefie niskiej. Mogą zagrywać bezpośrednio do siebie, do bramkarza lub do pomocnika. Do gry aktywnie pokazują się również skrzydłowi, jednak oni nie mogą dostać piłki na własnej połowie. Po stworzeniu sobie dogodnej sytuacji do wykonania długiego podania, jeden ze środkowych obrońców zagrywa długą piłkę na wolne pole do wbiegającego tam skrzydłowego. Skrzydłowy zagrywa do bramkarza i gra przenosi się na drugą połowę, a role zawodników zamieniają się: teraz to skrzydłowi stają się stoperami i starają się zagrać długą piłkę za linię defensywy.
Wskazówki: W tym ćwiczeniu decydującą rolę ma postawa pomocnika i skrzydłowych. Wszyscy ci gracze muszą doprowadzić do tego, aby obrona rywali została jak najbardziej skondensowana na ich połowie i przeniesiona jak najbliżej piłki. Zawodnicy atakujący starają się więc podejść jak najniżej swoich obrońców i dynamiką ruchów „wyciągnąć” za sobą broniących, kreując sobie wolną przestrzeń za plecami. W innym wariancie zadanie może być wykonywane z większą liczbą zawodników i zakańczane strzałem na bramkę.

 

Na podstawie:
– entrenarfutbol.com,
– materiały własne.