Pierwsza część wpisu o grach zadaniowych zakończona była możliwymi modyfikacjami, które możemy do nich wprowadzać w celu realizacji różnych założeń. W części drugiej przedstawione zostaną one bardziej szczegółowo na przykładzie konkretnych gier, które obrazują możliwości jakie stwarzają zmiany poszczególnych parametrów.

Przekazane przykłady są to „wersje demo” gier, które zasygnalizować mogą jedynie możliwości jakie daje zmiana poszczególnych cech. Stosując te gry pamiętać należy o zasadach, które przytoczyłam w poprzednim wpisie: każda z nich powinna zawierać jak najwięcej faz gry (najlepiej wszystkie), a każdy jej moment powinien w jak największym stopniu odzwierciedlać grę właściwą. Dlatego dobrać należy do nich dodatkowe zadania indywidualne, grupowe bądź dla całego zespołu.

Pole gry

W zależności od celu, który chcemy osiągnąć, jedną z najprostszych modyfikacji gier zadaniowych jest zmiana pola gry:

• rozmiar: małe lub większe,
• kształt: praktycznie nieograniczone możliwości zmiany – kwadrat, prostokąt, romb, trójkąt,
• dodatkowe strefy: strefy poruszania się poszczególnych zawodników, strefy strzału, strefy z pressingiem lub bez itd.

Przykład 1: Gra BR + 6 x BR + 6 + 1N (zmiana kształtu pola gry)

A)           B)

A) Gra na szerokim polu gry powoduje, że jest nacisk na przenoszenie ciężaru gry w z jednego do drugiego sektora boiska.

B) Gra na wydłużonym polu gry powoduje, że jest nacisk na grę prostopadłymi podaniami do przodu.

Liczba zespołów

Przykład 2: Gra 4×4+4 na utrzymanie i gra 4×4 na utrzymanie

A)         B)

A) Trzy zespoły na jednym polu gry. W posiadaniu piłki jednocześnie dwa zespoły przeciwko jednemu co daje dużą przewagę liczebną. W tych warunkach nacisk na doskonalenie podań i przyjęć piłki oraz działań grupowych takich jak gra na ścianę, obiegnięcie, gra po trójkącie, przepuszczanie piłki, czyli realizacja zadań przede wszystkim w fazie budowania ataku. Jeśli chodzi o akcent motoryczny mała intensywność.

B) Dwa zespoły w jednym polu gry w równowadze liczebnej. Nacisk na doskonalenie utrzymania się przy piłce pod dużą presją przeciwnika, możliwość pracy nad grą na jeden kontakt, mig-touch, gra bez piłki. Doskonalenie budowania ataku, ale w równym stopniu obrony średniej i wysokiej. Motoryka: duża intensywność wysiłku.

Liczba zawodników

Pierwsza opcja to zmiana liczby zawodników wraz z dostosowaniem wielkości pola gry. W ten sposób można realizować zadania w:

• równowadze liczebnej  (począwszy od gry 1×1 do 11×11): doskonalenie umiejętności gry indywidualnej, ale również współpraca w formacji, między formacjami i całej drużyny. Pod względem motorycznym gry takie charakteryzują się dużą intensywnością, zwłaszcza przy mniejszej liczbie zawodników,
• przewadze liczebnej atakujących – praca opiera się przede wszystkim na aspektach ofensywnych (otwarcie, budowanie i zakończenie gry)
• przewadze liczebnej broniących: główny akcent położony jest na doskonalenie gry w defensywie oraz fazę przejściową z bronienia do atakowania.

Druga opcja wiąże się z dokładaniem bądź odejmowaniem liczby zawodników na określonym polu gry. W zależności do tego zmienia się intensywność gry oraz jej trudność techniczno-taktyczna. Im więcej zawodników na tym samym polu gry, tym mniej przestrzeni i czasu na podejmowanie decyzji, a gra toczy się szybciej.

Czas gry i czas przerw

Bezpośrednio związany z obciążeniem treningowym. W zależności od czasu gry i czasu przerw poprzez gry zadaniowe kształtować można zarówno wytrzymałość w różnych zakresach intensywności: tlenową, tlenowo-beztlenową i beztlenową kwasomlekową.

Bramki

W zależności od potrzeb można zmieniać:

• liczbę bramek,
• wielkość,
• ustawienie.

Przykłady:

A) Gra Br+4 x Br+4 na dwie duże bramki. Doskonalić można przeróżne działania grupowe oraz finalizację akcji w warunkach podobnych do meczowych.

B) Gra 4×4 na sześć małych bramek. Zwiększona atrakcyjność gry – pada dużo goli. Akcentowanie przenoszenia ciężaru gry w różne sektory boiska – kiedy jedna bramka jest kryta, można próbować strzelić z drugiej strony.

C) Gra 4×4 na jedną bramkę otwartą. Wymusza ustawienie zawodników w rombie i doskonali umiejętność podań prostopadłych (między tyczkami).

Motywacja trenera

• premiowanie dokładności wykonania zadania, np. im więcej poprawnych zagrań, tym więcej zdobytych punktów,
• premiowanie szybkości wykonania zadania, np. odliczanie ilości sekund na zakończenie akcji przy doskonaleniu ataku szybkiego,
• nagradzanie za wykonanie pożądanego elementu, np. bramka po podaniu prostopadłym za 3 punkty,
• hasła motywujące do treningu.

Zadania dodatkowe

Może być to każdy element taktyki indywidualnej, grupowej bądź zespołowej. Poprzez odpowiednią motywację, ustawienie bramek, tyczek bądź wyznaczenie stref możemy wdrażać dodatkowe zadania do gry i sprawiać, aby zawodnicy szukali rozwiązań, które chcemy uzyskać, np:

• zagranie w dany sektor boiska,
• rozwiązanie sytuacji poprzez przeniesienie gry,
• zdobywanie pola gry sektorem bocznym bądź środkowym,
• szybkie przejście z obrony do ataku i z ataku do obrony,
• zakończenie akcji po podaniu prostopadłym lub dośrodkowaniu w pole karne…

Liczba kontaktów

Możemy ją albo ograniczać, albo wprowadzać dowolność. Temat jest bardzo długi i istnieją dwa różne podejścia do sprawy. Z jednej strony ograniczanie liczby kontaktów prowadzić może do braku szukania kreatywnych rozwiązań,a  tym samym rozwoju inteligencji piłkarskiej. Z drugiej zaś strony zabieg taki może pozwolić na doskonalenie niektórych założonych elementów, np.:

• ograniczenie kontaktów do jednego sprawia, że gra ma bardzo dużą intensywność, a na zawodnikach wymusza się dużo ruchu bez piłki i pokazywania się na pozycje,
• ograniczyć kontakty można również np. do dwóch lub trzech. W ten sposób „zabraniamy” zawodnikom grać z pierwszej piłki, a „wymuszamy” na nich przyjęcie kierunkowe lub zmianę kierunku gry czy zwodzenie przeciwnika.

Tak więc ta sama gra 3×1 może mieć różne oblicza i kształtować możemy dzięki niej zupełnie inne umiejętności:

Przykład

A) Gra 3×1 z ograniczeniem liczby kontaktów do jednego – gra ma bardzo dużą intensywność, a na zawodnikach wymusza się dużo ruchu bez piłki i pokazywania się na pozycje.

B) Gra 3×1 z ograniczeniem liczby kontaktów do trzech – „zabraniamy” zawodnikom grać z pierwszej piłki, a „wymuszamy” na nich zmianę kierunku gry czy zwodzenie przeciwnika przed podaniem piłki.

Podsumowanie

Powyższe modyfikacje gier zadaniowych pozwalają na realizację bardzo wielu założeń technicznych, techniczno-taktycznych i taktycznych. Dzięki spojrzeniu na budowę środków treningowych w taki sposób, stajemy przed ich praktycznie nieskończonym wachlarzem i w zależności od potrzeb naszej drużyny jesteśmy w stanie dobrać odpowiednie parametry gry, tak aby położyć nacisk na doskonalone przez nas umiejętności. Modyfikacji tych istnieje na pewno jeszcze bardzo wiele, a wymienione są podstawowymi przykładami jak można budować gry zadaniowe pod różne potrzeby. Zapraszam do dzielenia się swoim podejściem do tematu oraz spostrzeżeniami w jaki sposób i dzięki jakim grom szkolicie swoje zawodniczki i zawodników.